کردستان
مهدی فریدوند ،مهدی کیانی
تابستان 58 بود . بعد از نماز ظهر و عصر جلوی مسجد سلمان داخل خیابان هفده شهریور ایستاده بودم. داشتم با
ابراهیم حرف می زدم که یکدفعه یکی از دوستان با عجله آمد و گفت: "پیام امام رو شنیدین؟! "
با تعجب پرسیدیم: "نه! مگه چی شده ؟!"
گفت: "امام دستور دادن به کمک بچه های کردستان برین و اونها رو از محاصره خارج کنین".
هنوز صحبتهاش تموم نشده بود که محمد شاهرودی اومد و گفت : "من و قاسم تشکری و ناصرکرمانی داریم می ریم
سمت کردستان. ابراهیم گفت: "ما هم هستیم" و بعد رفتیم تا آماده حرکت بشیم.
عصر بود که تقریباً یازده نفر با یک ماشین بلیزر به سمت کردستان حرکت کردیم، یک دستگاه تیربار ژ 3 و چهار
قبضه اسلحه و چند تا نارنجک کل وسائل همراه ما بود.
خیلی از جاده ها بسته بود وچند جا مجبور شدیم از جاده خاکی بریم . اما به هر حال ظهر فردا رسیدیم به سنندج و از
همه جا بی خبر وارد شهر شدیم. جلوی یک دکه روزنامه فروشی ایستادیم . ابراهیم که کنار درب جلو نشسته بود پیاده
شد که آدرس مقر سپاه رو سؤال کنه. همین که پیاده شد داد زد و گفت: "بی دین اینا چیه که می فروشی!؟"
من هم نگاه کردم و دیدم کنار دکه چند ردیف مشروبات الکلی چیده شده، ابراهیم بدون مکث اسلحه رو مسلح کرد و
به سمت بطری ها شلیک کرد. بطری های مشروب خرد شد و روی زمین ریخت، بعد هم بقیه را شکست و با عصبانیت
رفت سراغ جوان صاحب دکه که خیلی ترسیده بود و گوشه دکه، خودش رو مخفی کرده بود.
کمی به چهره او نگاه کرد و خیلی آروم گفت: "پسر جون، مگه مسلمون نیستی. این نجاست ها چیه که می فروشی،
مگه خدا تو قرآن نمی گه:
این کثافت ها از طرف شیطونه، از اینها دور بشین" (اشاره به آیه 90 مائده)
جوان سرش رو به علامت تأیید پائین آورد و مرتب می گفت:" غلط کردم، ببخشید."
ابراهیم کمی با او صحبت کرد و بعد، او رو بیرون آورد و گفت: "جوون، مقر سپاه کجاست؟" او هم آدرس را نشان داد
و ما حرکت کردیم.
صدای گلوله های ژ 3 سکوت شهر را شکسته بود و هرکسی توی خیابان به ما نگاه می کرد و ما هم بی خبر از همه جا
در شهر می چرخیدیم تا اینکه به مقر سپاه سنندج رسیدیم. جلوی تمام دیوارهای سپاه، گونی های پر از خاک چیده شده
بود . آنجا به یک دژ نظامی بیشتر شباهت داشت و هیچ چیزی از ساختمان آن پیدا نبود.
هر چی داد زدیم در رو باز کنین ، از پشت در می گفتن: "نمی شه، شما هم اصلاً اینجا نمونین، شهر دست ضد انقلابه،
شما هم سریع برید فرودگاه!
گفتیم: "ما اومدیم به شما کمک کنیم، لااقل بگید فرودگاه کجاست؟"
یکی از بچه های سپاه اومد لب دیوار و گفت: "اینجا امنیت نداره ممکنه ماشین شما رو هم بزنن سریع از اینطرف از
شهر خارج بشین، کمی که برید می رسید فرودگاه، نیروهای انقلابی اونجا مستقر هستن."
ما هم راه افتادیم و رفتیم فرودگاه، تازه اونجا بود که فهمیدیم داخل سنندج چه خبره و به جز مقر سپاه و فرودگاه همه
جا دست ضد انقلاب.ِ
سه گردان از نیروهای ارتشی که تمامی آنها سرباز بودن به همراه حدود یک گردان از نیروهای سپاه در فرودگاه مستقر
بودن و مرتب از داخل شهر به سمت فرودگاه خمپاره شلیک می شد.
اولین بار محمد بروجردی رو در آنجا دیدیم، جوانی با موها و ریش هائی طلائی و چهره ای جذاب و خندان که در آن
شرایط، نیروها را خیلی خوب اداره می کرد. بعدها فهمیدم که فرماندهی سپاه غرب کشور رو به عهده داره.
بروجردی جلو آمد و سلام کرد و از بین بچه ها قاسم تشکری رو شناخت، قاسم از قبل با محمد بروجردی آشنا بود.
پرسید:" تو شهر چه خبر بود؟ " ما هم ماجرا رو تعریف کردیم، بعد با قاسم و بقیه بچه ها و چند تا از فرمانده های
ارتشی رفتیم داخل ساختمان وآقای بروجردی شروع به صحبت کرد و گفت:
"با توجه به پیام امام، نیروی زیادی در راهه و ضد انقلاب هم خیلی ترسیده، اونا توی شهر دو تا مقر مهم دارن. باید
طرحی برای حمله به این دو مقر داشته باشیم".
صحبتهای مختلفی شد، اما ابراهیم گفت: "اینجور که توی شهر پیدا بود مردم هیچ ارتباطی با اونا ندارن . بهترین کار
اینه که به یکی از مقرها حمله کنیم و در صورت موفقیت به سراغ مقر بعدی بریم "
همه با این طرح موافقت کردن و قرار شد نیروها رو برای حمله آماده کنیم. اما همان روز نیروهای سپاه به منطقه پاوه
اعزام شدن و فقط نیروهای سرباز در اختیار فرماندهی قرار گرفت.
ابراهیم و قاسم به تک تک سنگرهای سربازها و پست های نگهبانی سر می زدن و با بچه های سرباز صحبت
می کردن.
بعد هم یک وانت هندوانه که از قبل توی فرودگاه مانده بود رو تحویل گرفتن و یکی یکی به سنگرهای نگهبانی و
دیده بانی رساندند و به این طریق رفاقتشان را با سربازها بیشتر کردن .آنها با برنامه های مختلف آمادگی نیروها را روز به
روز بالا می بردند.
صبح یکی از روزها آقای خلخالی هم به جمع بچه ها اضافه شد و تعداد دیگری از بچه های رزمنده هم از شهر های
مختلف به فرودگاه سنندج آمدند و پس از آمادگی لازم، مهمات بین بچه ها توزیع شد و تا قبل از ظهر به یکی از
مقرهای ضد انقلاب در شهر حمله کردیم.
خیلی سریع تر از آنچه فکر می کردیم آنجا محاصره شد و بعد هم بیشتر نیروهای ضد انقلاب را دستگیر کردیم.
از داخل مقر بجز مقدار زیادی مهمات، مقادیر زیادی دلار و پاسپورت و شناسنامه های جعلی پیدا کردیم که ابراهیم
همه آنها را در یک گونی ریخت و بسته بندی کرد و تحویل مسئول سپاه داد.
مقر دوم ضد انقلاب هم بدون درگیری تصرف شد و شهر بار دیگر به دست بچه های انقلابی افتاد. فراموش نمی کنم
فرمانده نیروهای سرباز پس از این ماجرا می گفت:
"اگر چند سال دیگر هم صبر می کردیم فکر نمی کنم سربازان من جرأت چنین حمله ای رو پیدا می کردن، این رو
مدیون برادر هادی و دیگر دوستان همرزم ایشون هستیم که با رفاقت و دوستی که با سربازها داشتن روحیه اونها رو
بالا بردن."
در طی آن مدت چند تن از فرماندهان، بسیاری از فنون نظامی و نحوه نبرد در مناطق مختلف را به ابراهیم و دیگر
بچه ها آموزش دادند وآنها را به نیروهای ورزیده ای تبدیل نمودندکه ثمره آن در دوران دفاع مقدس آشکار شد.
ماجرای سنندج زیاد طولانی نشد. هر چند در شهرهای دیگر کردستان هنوز درگیری های مختصری وجود داشت ولی
ما در شهریور 58 به تهران برگشتیم. اما قاسم و چند نفر دیگر از بچه ها در کردستان ماندند و به نیروهای شهید چمران
ملحق شدند.
ابراهیم پس از بازگشت، از بازرسی سازمان تربیت بدنی به آموزش و پرورش رفت. البته با درخواست او موافقت
نمی شد و با پیگیری های بسیار این کار را انجام داد. او وارد مجموعه ای شد که به امثال ابراهیم بسیار نیاز داشته و دارد.
