معلم نمونه

عباس هادی ،مهدی فریدوند

ابراهیم می گفت: "اگر قرار است انقلاب پایدار بمونه و نسل های بعدی هم انقلابی باشن، باید توی مدرسه ها فعالیت

کنیم. چون آینده مملکت به دست کسانی سپرده می شه که شرایط دوران طاغوت رو کمتر حس کرده اند. "

وقتی هم می دید اشخاصی که اصلاً انقلابی نیستند به عنوان معلم به مدرسه می روند خیلی ناراحت می شد و می گفت:

"باید بهترین و زبده ترین نیروهای انقلابی توی مدارس و خصوصاً دبیرستانها باشن".

برای همین، کارکم دردسر رو رها کرد و رفت سراغ کاری پر دردسر با حقوقی کمتر، اما به تنها چیزی که فکر

نمی کرد مادیات بود.

می گفت: "روزی رسون، خداست. برکت پول مهمه وکاری هم که برای خدا باشه برکت داره ".

به هر حال برای تدریس در دو مدرسه مشغول به کار شد. دبیر ورزش دبیرستان ابوریحان منطقه 14 و معلم عربی در

یکی از مدارس راهنمائی محروم منطقه 15 تهران.

تدریس عربی ابراهیم زیاد طولانی نشد و از اواسط همان سال دیگر به مدرسه راهنمائی نرفت و حتی نمی گفت که

چرا به آن مدرسه نمی رود.

اما یک روز مدیر مدرسه راهنمائی آمد و شروع کرد با من صحبت کردن و گفت: "تو رو خدا، شما که برادرآقای

هادی هستین با ایشون صحبت کنین که برگرده مدرسه" گفتم: "مگه چی شده؟"

کمی مکث کرد و گفت: "حقیقتش آقا ابراهیم از جیب خودش پول می داد به یکی از شاگرداش که هر روز زنگ اول

برای کلاس ایشون نون و پنیر بگیره! آقای هادی نظرش این بود که اینها بچه های منطقه محروم هستن و اکثراً

گرسنه می یان سر کلاس ، بچه گرسنه هم درس رو نمی فهمه".

ولی من بچگی کردم و با ایشان برخورد کردم و گفتم: "نظم مدرسه ما رو به هم ریختی "، در صورتی که هیچ

مشکلی برای نظم مدرسه پیش نیومده بود. بعد هم سر ایشان داد زدم و گفتم: "دیگه اینجا حق نداری از این کارا

بکنی.

آقای هادی هم از پیش ما رفته و بقیه ساعتهاش رو تو مدرسه دیگه ای پرکرده حالا، هم بچه ها و هم اولیاشون ازمن

خواستن که آقای هادی رو برگردونم. همه از اخلاق و تدریس ایشون تعریف می کنن. ایشون در همین مدت کم، برای

بسیاری از دانش آموزان بی بضاعت و یتیم مدرسه وسائل تهیه کرده بود که حتی من هم خبر نداشتم. "

روز بعد با ابراهیم صحبت کردم و حرفای مدیر مدرسه رو بهش گفتم ، اما فایده ای نداشت . چون وقتش رو جائی

دیگه پر کرده بود.

اما در دبیرستان ابوریحان ابراهیم نه تنها معلم ورزش، بلکه معلمی برای اخلاق و رفتار بچه ها بود. بچه ها هم که از

پهلوانی ها و قهرمانی های معلم خودشان شنیده بودن، شیفته او بودن. درآن زمان که بیشتر بچه های انقلابی به

ظاهرشان اهمیت نمی دادند ابراهیم با ظاهری آراسته وکت وشلوار به مدرسه می آمد.

چهره ای زیبا و نورانی، کلامی گیرا و رفتاری صحیح ، از او معلمی کامل ساخته بود.

در کلاسداری بسیار قوی بود، به موقع می خندید و به موقع جذبَه داشت. زنگهای تفریح را به حیاط مدرسه می آمد و

اکثر بچه ها دور آقای هادی جمع می شدند. اولین نفر به مدرسه می آمد و آخرین نفر خارج می شد و همیشه در اطرافش

پر از دانش آموز بود.

در آن زمان که جریانات سیاسی خیلی فعال شده بود. ابراهیم بهترین محل رو برای خدمت به انقلاب انتخاب کرده

بود.

فراموش نمی کنم، تعدادی از بچه ها که تحت تاثیر گروه های سیاسی قرار گرفته بودن رو یکشب به مسجد آورد و

یکی از دوستانش که به مسائل روز مسلط بود دعوت کرد وجلسه پرسش و پاسخ راه انداخت، آن شب همه سوالات

بچه ها جواب داده شد در حالیکه وقتی جلسه به پایان رسید ساعت دو نیمه شب بود.

58 آقای هادی به عنوان دبیر نمونه انتخاب شد. هر چندکه سال اول و آخر تدریس او بود. اول - سال تحصیلی 59

مهر 59 حکم استخدامی ابراهیم صادر شد ولی به خاطر شرایط جنگ دیگر نتوانست به سر کلاس برود.

درآن سال مشغولیت های ابراهیم بسیار زیاد بود تدریس در مدرسه ، فعالیت در کمیته، ورزش باستانی وکشتی،

مسجد و مداحی در هیئت و حضور در بسیاری از برنامه های انقلابی و...که برای انجام آنها به چند نفر احتیاج است.